Drugi

" Kiedy każdy takt wybrzmiewa nie w rytm.

Kiedy poczucie szczęścia jest brakującym ogniwem. "

[ Mans Zelmerlow - Beautiful Life ]

- Jak minęła Wam podróż? - odkaszluje słabo, mrużąc oczy i błądząc wzrokiem pośród Tobą a twoją siostrą.

Uśmiechasz się krzywo, bezwładnie wzruszając ramionami i tępo wbijając swój wzrok w sylwetkę siostry, która z uśmiechem opowiada o przebytej drodze. Ty nie czujesz poczucia chwalenia się tym. Wypuszczasz z ust ciepłe powietrze, krzyżując ręce na piersiach i wodząc mętnym wzrokiem po roztaczającym się dookoła górskim krajobrazie. Twój ojciec od zawsze to kochał. Kochał ten rześki zapach powietrza o poranku i tą potęgę, którą rozpylają w atmosferze te górskie szczyty. Ty taka nigdy nie byłaś i nie będziesz, ale jednak niemal każdy członek waszej rodziny powtarza , że jesteście do siebie podobni jak dwie krople wody. Tak samo uparci i ambitni, ale nie można po dwóch cechach stwierdzać niemal identyczności dwójki ludzi. 

- Pewnie jesteście zmęczone...- zaczyna słabo - Zapraszam Was do środka. Niestety będę musiał na moment zostawić Was same. Muszę porozmawiać z moimi chłopakami i spotkamy się na wspólnej kolacji wieczorem - dodaje, kierując się w stronę pokaźnego domu. 

Łapiesz oddech, zamykając szczelnie w dłoniach obie rączki walizek , podążając niepewnym krokiem w stronę dębowych drzwi z trudem dając sobie radę z niewielkim progiem. Warczysz przez zaciśnięte wargi, odrzucając obie torby w bok.

- Wszystko dobrze? - Oliwia staje przy Tobie, układając swoją dłoń na twoim ramieniu. - Pomogę Ci - dodaje, podnosząc jedną z toreb z podłogi i z uśmiechem kierując się w głąb domu. 

Ty stoisz w miejscu, uważnie przyglądając się gustownie urządzonemu wnętrzu. Dobrze wiesz, że te obrazy i kolory ścian nie są pomysłem twojego ojca. On zawsze pozostawał w takich sprawach statyczny i staroświecki. Nie bawił się w jasne i żywe kolory cz zbędne działa sztuki zawieszone w korytarzach. 

-Julka ! - pogania Cię, gestem dłoni machając z drugiego końca niewielkiego korytarzyka.

Skinasz bezwładnie głową, ruszając w Jej kierunku. 

- Tutaj jest twój pokój, a tam Oliwii....obok znajduje się moja sypialnia i gabinet oraz dwie łazienki, jedna moja a druga wasza. Wszystko co jest w tym domu należy także do Was. Mam nadzieje, że będziecie czuć się tutaj dobrze.- mówi z uśmiechem, po chwili pozostawiając Was same. 

*

Błądzisz po długości swojego , tymczasowego pokoju, układając kolejne z swoich rzeczy na pułkach nowoczesnych mebli. Większość swoich kosmetyków układasz na nocnej szafce, tępo wpatrując się w całe rozmieszczenie pomieszczenia. Układasz się wygodnie na materacu łóżka, przykładając rozgrzany policzek do chłodnego materiału poduszki. Z ukojeniem zamykasz powieki, relaksując się po długiej podróży. 

Nagle po sypialni roznosi się cichy dźwięk pukania do drzwi, a w niewielkiej szarce pojawia się uśmiechnięta twarz twojej siostry. Odwzajemniasz gest, wspierając się łagodnie na łokciach i opierając z cichym westchnięciem plecami o ścianę.

- Rozpakowana? - pyta, zamykając za sobą drzwi i siadając na skraju łóżka.

Kiwasz głową ze zgodą, przecierając zaspane oczy i poprawiając rozczochrane włosy. Spoglądasz na Oliwię ze zdziwieniem, na nowo zaplatając warkocz.

- Wszystko w porządku? - pytasz z troską.

- Tak, ale nie mogę patrzeć jak nienawidzisz taty. Wiem, że ciężko jest Ci z rozstaniem rodziców, ale nie powinnaś Go ,aż tak mocno nienawidzić - wyznaje.

Spoglądasz na Nią z zaskoczeniem, kręcąc z cynicznym uśmiechem głową.

- Nie wierzę, że to mówisz - rzucasz, podnosząc się z miejsca i stając przy oknie. - Nie wierzę, że tak po prostu zapomniałaś. Te wszystkie łzy. Te wszystkie dni, gdy nasza mama wyglądała jak cień - dodajesz, odwracając się spokojnie w Jej kierunku - Ja nie potrafię tego zapomnieć !

Szatynka podnosi się z łóżka, podchodząc do Ciebie i przytulając się łagodnie do twojego boku. przymykasz powieki, czując nieprzyjemne mrowienie na policzkach. 

- Cii, spokojnie - szepcze, gładząc Cię po włosach. - Będzie dobrze. sama zobaczysz, jak szybko minie ten miesiąc spędzony tutaj - dodaje, całując Cię w policzek.

Skinasz głową, żyjąc jedynie tą myślą.


Od autorki : Jest i drugi rozdział. Może i nie wnosi wiele, ale już w następnym pojawi się męska część obsady :) Mam nadzieje, że się Wam podoba to opowiadanie, bo Mi bardzo. Jestem zadowolona z pomysłu i kolejnych rozdziałów w Wordzie, które już za niedługo oddam w Wasze ręce. Na dziś tyle. Dziękuję za obecność i pozdrawiam ! ;*